2 juli - Mount Rainier NP / Weer naar huis

Temperatuur 16C

Bewolkt
Gereden 270km

Vandaag de laatste dag van onze roadtrip. Toen we de gordijnen opzij schoven zagen we het al, bewolkt. Het plan was om nog een keer Mount Rainier National Park in te gaan om nog een korte wandeling te maken in het sunrise gebied aan de noord oost kant. Maar met bewolking heb je daar niets aan omdat je dan geen vergezichten hebt. Dus zijn we alleen maar even naar het vistor center van Sunrise gereden om even te kijken. En inderdaad het was daar koud en mistig dus niet uitnodigend om daar langer te blijven.

Doorrijdend naar Seattle dan maar om de auto in te leveren en in te checken. Onderweg begon het ook nog te regenen. Toen we aankwamen 3 weken geleden was het onbewolkt en 33 graden, nu was het de helft en regenachtig, wat het afscheid van dit gedeelte van Amerka iets minder moeilijk maakte.

Bij terugkomst in Nederland viel ons meteen het verschil met Amerika op

• Snelwegen zonder gaten
• Stillere vrachtwagens en pickup trucks
• Kleinere vrachtwagens
• Verkeersborden zonder tekst zoals "Speed Limit 55", "Left Lane Must Turn Left", "One Way", "Left Turn Signal", "Dip", "Bump", "Rough Road", etc etc.
• Geen schroot zoals oude autos en oude landbouw werktuigen rondom elk huis buiten de bebouwde kom
• Geen sta-caravans als woning
• etc etc.

Wat ook opviel is dat het gebied behoorlijk droog is, grote lege prairies. Daar waar landbouw is moet er gesproeid worden. Dat gebeurt met grote sproeiers die om een centrale as draaien en zo cirkelvormige patronen vanuit de lucht laten zien. De grootste cirkels zijn 800 meter in diameter.

Maar desalniettemin toch weer een geslaagde vakantie.....

Mist

Typische sproei installatie 

Cirkelvormige patronen ten gevolge van besproeiing (Google Maps rond Idaho Falls)

Typisch tafereel als je buitenaf woont in USA

1 juli - Mount Rainier NP

Temperatuur 23C

Licht bewolkt
Gereden 113km

Mount Rainier is ook een vulkaan die zich presenteert als berg. Het hoogste punt ligt op 4392 meter. Gelukkig wordt de berg goed gemonitord zodat van een plotselinge uitbarsting geen sprake is.

Het was vanmorgen even zoeken naar de ingang van het National Park Mount Rainier. De navigatie had ons via allerlei binnendoor weggetjes het bos in gestuurd en zo stonden we letterlijk voor een gesloten poort. Dit was een service ingang bedoeld voor rangers. Gelukkig reed er voor ons net zo'n vriendelijke ranger die ons zonder probleem binnen liet. Zo kwamen we via een achterdeur het park binnen en belandden we op een campground in het Longmire gebied.

Van deze campgound zijn we doorgereden naar het mooiste gedeelte van  het park, "paradise". Hier hebben we de skyline trail gelopen die begon bij het vistor center op 1647 meter en al klimmend naar Panorama point op 2074 meter. Vandaar uit had je een prachtig overzicht op de omringende bergen en natuurlijk op mount Rainier die nog wat in de bewolking zat. Maar de gletsjers waren prima te zien. De wandelpaden waren nog niet helemaal sneeuwvrij maar dat mocht de pret niet drukken. We konden ook de bergen mount Adams en mount St. Helens zien liggen, hemelsbreed zo'n 70 km van ons vandaan.

Ook tijdens deze trail weer veel felgekleurde bloemen, grond eekhoorns en zelfs een marmot gezien.

Als afsluiter zijn we de Grove of the Patriarchs nog in geweest. Hier staan en liggen een hele serie oude ceder bomen. Deze kunnen een hoogte tot wel 100 meter bereiken. Deed ons denken aan de sequoia bomen die in California te zien zijn.

Mount Rainier nog in een beetje bewolking gehuld 

Wandelpaden van de trail waren nog niet helemaal sneeuwvrij

Sommige wegwijzers waren nog bedekt onder de sneeuw

Marmot die ons pad kruiste

Soms was het ploeteren en klauteren

Panorama point

Overal hoorde je de watervallen

Een uitgeslepen dal van de Nisqually gletsjer, liep vroeger tot de brug in het midden van de foto

Nisqually Gletsjer nu

Machtig mooi om te zien

Watervalletje

Cedar tree, ongeveer 100 meter hoog

30 juni - Mount Saint Helens

Temperatuur 25C

Onbewolkt
Gereden 386km

Voor degene die niet weet wat er met Mount St. Helens is gebeurd, het volgende. Deze berg, eigenlijk een vulkaan, is op 18 mei 1980 tot uitbarsting gekomen. De uitbarsting begon met een gigantische aardverschuiving van de noordflank van de berg gevolgd door een ontploffing van de top van de berg. Deze ontploffing had een kracht van 150 maal de atoombom op Hiroshima. Het gevolg was dat het leven in  een zeer groot gebied werd vernietigd. Bomen knakten als luciferhoutjes waarbij alle takken van de bomen werden gerukt. Een nabij gelegen meer werd gevuld door as, bomen, takken en puin en zorgde voor een gigantische modderstroom. In totaal zijn 57 mensen om het leven gekomen door deze uitbarsting. Voor een idee kijk dit youtube filmpje.

Direct na het drama zijn grote gedeeltes weer opnieuw ingeplant met dennen en sparren voor de bosbouw. Voornamelijk om erosie tegen te gaan. Een gedeelte dicht bij de berg is ongemoeid gelaten om te kijken hoe de natuur zich weer hersteld. Je ziet nog overal bomen liggen, evenwijdig met ontplofte noord kant.

Omdat van de oorspronkelijke weg ook een gedeelte is verdwenen, moet je om de voet van de berg te bereiken, 50 kilometer heen en via dezelfde weg ook weer terug. Geen straf, de natuur hier is prachtig. Veel donkergroene bossen en mooie uitzichten. Overal zijn Scenic views om even te stoppen en elke keer komt de berg dichterbij. Op het eind ligt het Johnston Ridge Obeservatory. Daar krijg je een goede indruk hoe krachtig de ontploffing moet zijn geweest. 

Sonja "vliegt" over het rampgebied in het Forest Learning Center

De vallei waar in 1980 de modderstroom door ging. Mt St. Helens links op de achtergrond op 16km afstand

Afstand tot de berg 13km

Afstand tot de berg 9km

Leven is terug gekeerd, hier een grond eekhoorn tussen de vele bloemen die hier overal bloeien

Bij het observatie punt op 7km afstand tot de berg

De verdwenen noordkant van de berg

Afgeknakte bomen 

29 juni - Portland

Temperatuur 27C

Onbewolkt
Gereden 120km

Portland is een grote stad met ongeveer 650 duizend inwoners. Door de stad loopt de Willamette rivier. Daardoor heeft de stad vele bruggen die de beide helften met elkaar verbinden. Langs de rivierzijde loopt een groen lint van wandelpromenade/park. Ook in Portland hebben we een aantal plaatsen van WIDM opgezocht. De eerste was niet moeilijk, de Hawthorne Bridge uit aflevering 1, spel 2. Dit is de oudste hefbrug van Amerika, opengesteld in 1910. De totale lengte van de hele brug is 421 meter, het hef gedeelte is 74 meter lang en kan 33 meter omhoog.

Een volgend punt die we bezochten is het Pioneer Courthouse plein. Hier werden gratis proefsamples ijs uitgedeeld. Dat was handig met dit warme weer. Overal in de buurt kwamen we herkenningspunten tegen die ook in WIDM te zien zijn geweest.

In de buurt van dat plein zat ook de Sephora winkel waar we voor Anne nog wat make-up items moesten halen. Omdat we niet de hele dag met een tas wilden lopen hadden we dat uitgesteld voor later op de middag. Maar toen we terugkwamen was het hele plein en omgeving afgezet door de politie omdat er een demonstratie van ultra rechts een beetje uit de hand aan het lopen was met als gevolg vechtpartijen. De Sephora winkel konden we nog net bereiken.

Wat opvalt is dat je overal in de stad elektrische stepjes tegenkomt. Deze kun je met een app ontgrendelen en gebruiken. Betalen doe je per minuut via de app. Als je de step niet meer nodig hebt parkeer je hem ergens op de stoep. Naast de vele stepjes, zijn er zeker net zoveel zwervers in de stad. Ze liggen en zitten overal.

Daarna door naar de grootste onafhankelijke boek winkel ter wereld, Powell's books. Deze kwam voor in aflevering 3 van WIDM. Oppervlakte van de winkel 6300m2. Elk genre is er te vinden onderverdeeld in verschillende kleuren "rooms".

Op zaterdag is er altijd markt op een gedeelte van de promenade langs de rivier. Ook hier overheen gestruind. Erg kleurrijk en leuk om te zien. Geluncht in een restaurant die "mothers bistro" heette. Ook nog een aantal keren gestopt om een bakkie koffie te doen in een Amerikaanse coffee shop, dus geen wiet shop.

Bij Pittock Mansion boven op een heuvel nog even van het uitzicht over de stad genoten. Ook dit punt zat in WIDM aflevering 1 bij de executie test. Ook hier weer een bruidspaar gezien die nu een foto reportage aan het maken waren.

Het laatste WIDM punt wat we vandaag bezocht hebben is de Bleu Heron Paper Mill en de Willamette falls. Deze kwam voor in aflevering 2. Echter kon je niet echt dicht bij deze waterval komen. Alleen van een afstand wat kunnen bekijken.

Hawthorne Bridge

Hawthorne Bridge

Doorkijkje over de Willamette rivier

Promenade langs de waterkant

IJs samples op Pioneer Courthouse Square

Pioneer Courthouse square

Coffee shop

Veel zwervers die her en der in de stad liggen/rondhangen

Overal elektrische stepjes die je met een app kunt huren

Saturday market met live muziek

Powel's bookstore

Duizenden boeken in alle genre's die je maar kunt bedenken

Uitzicht vanaf Pittock Mansion over Portland

Willamette Falls en Bleu Heron Papierfabriek

28 juni - Columbia river en kloof

Temperatuur 24C
Licht bewolkt
Gereden 115km

De route vandaag ging van Hood River naar Portland, langs de Columbia rivier. Eerst via de snelweg I84 maar later via de historische old Columbia River Highway nr 30. Deze voerde ons langs de verschillende watervallen die hier in de Columbia rivier eindigen.

Eerst bij het Bradford Island Visitor Center geweest. Hier is een dam in de Columbia rivier gelegd om elektriciteit op te wekken. De boten worden hier door een sluizen complex geleid en voor de vissen is er een vistrap. Bij het visitor center had je een goeie blik op de dam maar een nog betere op de vistrap. In de columbia rivier zit enorm veel vis vooral zalm en forel. De vissen willen allemaal stroomopwaarts om eitjes te legen. De vistrap maakt dit mogelijk. Bij het vistor center is er een glazen wand om de vissen voorbij te zien zwemmen.

Op hetzelffde Bradford Island is ook een viskwekerij voor forel en zalm. Deze is in 1909 gestart en wordt daarom als een historic landmark bestempeld. Hier is ook een vijver waarin twee grote steur vissen rondzwemmen. Ook deze kon je via een glazen wand bekijken.

Daarna zijn we naar Cascade Locks geweest. Bij dit plaatsje waren vroeger de sluizen voordat de dam werd aangelegd. Nu is het een plaats met veel watersport activiteiten zoals rondvaarten, zeilen en kajakken. Ook hebben we een tijdje staan kijken hoe een man aan het vissen was. Gewoon met een groot schepnet, ongeveer 1 meter in doorsnee, in het water en wachten tot de vis erin zwom. Bijna elke 2 a 3 minuten haalde hij een forel boven water van 30 à 35 cm groot. Deze kon je dan ter plekke kopen. In dit plaatsje hebben we ook geluncht, ciabatta met zalm.

Toen door naar de historische highway nr 30, Langs deze weg zijn er 5 watervallen te bewonderen, Horsetail falls, Multnomah falls, Wahkeena falls, Bridal Veil falls en Latourell Falls. De meest populaire en hoogste is de Multnomah die in 2 stappen naar beneden komt, de upper fall is 165 meter en de lower fall is 21 meter. Hier werd ook nog een paar in de echt verbonden, hoe romantisch (tussen al die toeristen).

De laatste stop vandaag was Vista House, waar een mooi panorama over de Columbia rivier en omgeving was te zien.

Een deel van de vistrap

Vissen springen een trapje hoger

Alle vissen die de trap passeren worden geteld

Vissen passeren de vistrap

De Grote Zeemeermin

Steur

Steur 

Regenboog forel

Bonneville Hatchery

Radarboot

Visser bezig met schepnet

Alweer een forel

Bridge of the Gods

Horsetail Falls

Multnomah Falls

De bruid van vandaag

Wahkeena Falls 

Bridal Veil Falls

Latourell Falls

Latourell Falls

Vista House uitzicht punt